Бедны чалавек, які не мае свайго дома. Мы вельмі спачуваем бяздомным, бо ведаем, што дом вучыць чалавека любові, вучыць ахвярнасці, самаадданасці. У ім узнікае жыццё, у ім мы аднаўляем сілы фізічныя і духоўныя, у ім мы адпачываем, дагдядаем хворых і прымаем гасцей. А цяпер ўявіце сабе, наколькі бедны чалавек, які не мае святыні. Касцёл для вернікаў – гэта знак нябачнай ласкі Божай. Менавіта тут адбываецца ўдасканальванне чалавека, яго духоўнае адраджэнне. У святыні мы набываем сілы, радасць, надзею. Тут мы вучымся паводзіць сябе і жыць.
***
Далёкі дзевяноста восьмы год.
Узведзены касцёл у Бярозе,
Для радасці ёсць шмат нагод.
Бо кансэкрацыя святыні -
І радасць, і вялікі цуд:
У дзевяностыя ліхія
Адноўлены Дом Божы тут.
Узносім словы мы падзякі
Да Бога ў Тройцы і Яму
Удзячны за благаслаўленне,
За нашу моцную, дружную, хрысціянскую сям’ю.
20 год кансэкрацыі святыні ў Бярозе.
20 год у гэтым храме
Штодзённа
Адбываюцца набажэнствы.
20 год праз стагоддзі
Даносяцца да нас
Словы святога Вінцэнта Паллоцці:
“Кожны пакліканы быць апосталам”.
Кожны - і святар,
Што выконвае пастырскую паслугу ў святыні.
І сёстры, што раздзяляюць з намі
Як радасць, так і цяжар праблем.
І міністранты, і звычайныя прыхажане.
Кожны пакліканы быць апосталам.
***
Кожны пакліканы быць апосталам.
Гэта значыць, што апосталам магу быць я,
Слабы і грэшны чалавек,
Які, абмыўшыся з грахоў,
Ізноў падае пад цяжарам праблем,
Пад гнётам штодзённых пакут.
Кожны пакліканы быць апосталам.
Кожны, хто верыць у Хрыста.
Хто дзеля Яго і ў Яго імя
Чыніць справядлівасць на зямлі,
Бароніць Евангелле,
Змагаецца са злом.
Кожны пакліканы быць апосталам.
Кожны, хто прыналежыць да Хрыстовага касцёла.
Кожны сёння і зараз
Праз добрыя ўчынкі і праз міласэрнасць
Можа дапамагаць Хрысту
У справе збаўлення душ.
Кожны пакліканы быць апосталам.
Гэта значыць, што апосталам магу быць я.
З 1991 года вакол гэтай святыні ўжо некалькі дзесяцігоддзяў збіраюцца вернікі. З таго самага дня, калі Райвыканкам падпісаў дазвол на будаўніцтва каталіцкага касцёла на гэтым месцы. З гэтага моманту тут засяроджанна жыццё амаль усіх каталіцкіх сем’яў Бярозаўшчыны. Тут абяцаюць адзін аднаму сужэнскую вернасць і хрысцяць дзяцей, прымаюць першую Камунію і сакрамант Бежмавання. Тут развітваюцца з памерлымі і моляцца аб патрэбах для жывых. За 20 год гэта наступныя лічбы: (СТАТЫСТЫКА)
З 1991 года вакол гэтай святыні ўжо некалькі дзесяцігоддзяў збіраюцца вернікі. З таго самага дня, калі Райвыканкам падпісаў дазвол на будаўніцтва каталіцкага касцёла на гэтым месцы. З гэтага моманту тут засяроджанна жыццё амаль усіх каталіцкіх сем’яў Бярозаўшчыны. Тут абяцаюць адзін аднаму сужэнскую вернасць і хрысцяць дзяцей, прымаюць першую Камунію і сакрамант Бежмавання. Тут развітваюцца з памерлымі і моляцца аб патрэбах для жывых. За 20 год гэта наступныя лічбы: (СТАТЫСТЫКА)
За 20 год было ахрашчана 327 дзяцей.
Сакрамант шлюбу атрымала 251 сужэнства.
Бежмаваліся 145 чалавек.
Да Першай святой камуніі прыступілі 251 парафіянін.
За час існавання парафіі з Бярозы выйшла 16 пешых пілігрымак у Лагішын, штогод парафіяне ідуць і едуць у Будслаў, Тракелі, Гудагай, Чанстахову, Рым. Ужо 25 год штолета дзеці і моладзь адпачываюць з Богам.
Мы радуемся святару Паўлу Рудзьману і брату Андрэю Журко знашай парафіі.
Увесь час існавання парафіі хор упрыгожвае ўсе ўрачыстасці, святы і нядзельныя Імшы сваім спевам.
Група дэкарацыйная дапамаге сёстрам ўпрыгожваць касцёл да вялікіх святаў.
За гэтыя 2 дзесяцігоддзі душпастырскую паслугу ў парафіі выконвалі 5 пробашчаў. А менавіта:
кс. Уладзімір Мазалеўскі
кс. Андрэй Мажэц
кс. Пётр Кубіцкі
кс. Станіслаў Вашкевіч
кс. Уладзімір Буклярэвіч
Гісторыя касцёла ў Бярозе
Гісторыя ўзнікнення касцёла ў Бярозе цесна звязана з гісторыяй горада.
***
Вякоў мінула шмат ад даты вельмі важнай,
Хай цяжка ўзнавіць дакладны месяц, дзень.
Мы ведаем усё ж. Гісторыя нам кажа:
Год 1477.
Гамшэі - муж і жонка - Ян, Барбара
У спадчынным маёнтку, што Бярозай званы,
Па волі Божай і для Божай славы
Храм Святой Тройцы тут пабудавалі.
***
Драўляны быў гэты касцёл,
Але трываў ён шмат гадоў.
Для тагачасных жыхароў
Быў домам ён так шмат гадоў.
У 1866г. філіяльны касцёл быў зачынены і перароблены ў царкву, а картузіянскі касцёл быў разбураны да фундамента. Наступныя 50 год у Бярозе касцёла не было.
ДАКРАНУСЯ ДУШОЮ
1.
Дакрануся
Рукою да сцен векавечных
І ў думках спынюся...
Не сцены,
А сведкі гісторыі.
Многа раскажуць.
Шкада, не гавораць.
Шкада, што не плачуць.
Ці ж ім не баліць?
Хоць і сцены...
Ці змучаны часам?
А чым жа былі яны?
Замкам, касцёлам, калгасам?
Я тут прачытала
На вывесцы дужай,
Што гэта быў кляштар
Закону картузаў.
І ў момант у той
Мне тады падалося:
Ажыў ён.
І тут пачалося...
2.
Пранізліва-шчыра гучыць “Алелюя”,
З касцёла пры кляштары спеў гэты чую.
І водгалас чысты малітвы світальнай
Становіцца радасцю тут жыццядайнай.
Барочны ансамбль уміг ажывае,
Працоўны настрой тут усё напаўняе.
Манахі аддана, адказна, рупліва
Свае абавязкі выконваць павінны.
Павінны і хочуць. За шчасце ім гэта.
Зімою, вясною, увосень і летам
Ахвяру маўчання складаюць святую,
Дарогу да Неба праз гэта рыхтуюць.
І моляцца шмат за жывых і памерлых,
За родных і блізкіх, чужых і няверных.
І за нашчадкаў, за тых, хто жыць будзе.
За кожнага з нас тут маліліся! Чуйце!
Малітва і праца. Малітва і праца.
Чаму ж тут руіны?
Магло як так стацца?
Бязлітасна, жорстка
(На жаль, так бывала)
Тут знішчылі святасць.
Манахаў не стала.
3.
Я ведаю,
Што вы сумуеце,
Сцены,
Па Богу,
Па людзях,
Па працы,
Па веры.
На месцы, дзе стаяў касцёл картузіянцаў на пачатку XX стагоддзя ў 1907, парафіяне пад кіраўніцтвам кс. дэкана Антонія Сангайлы распачалі будову новага касцёла на тэрыторыі кляштара. Гэты быў касцёл святой Ганны.
У 1937 годзе ў кляштар прыбылі айцы палатыны. Кс.Валерыян Сіуда, Ян Мацкоўскі і бр.Антоні Качмарчык з мэтай заснаваць тут парафію. Кс.Сіуда кіраваў працай па аднаўленні кляштара. У рамонтна-аднаўленчых работах удзельнічла і некалькі дзясяткаў вязняў ізаляцыйнага лагера Картуз-Бяроза. Дзейнасць ксяндзоў палатынаў ў Бярозе закончылася з пачаткам Другой Сусветнай вайны ў 1939 годзе. А кляштар заняла армія. З гэтага часу быў зачынены і касцёл святой Ганны.
У 1933 годзе быў ўзведзены касцёл святой Троіцы (на месцы былой крамы Ваенторг). Будоўля доўжылася пяць год. А ў 1964 годзе ён быў зруйнаваны.
***
Хто ведаў, той зараз там бачыць.
Хто чуў, той, напэўна, успомніць.
Хто бачыў і ведаў, слязы не ўтоіць.
Магіла касцёла ёсць у Бярозе.
Узарвалі яго. Прабач жа ім, Божа.
І як не будуюць там, латкі кладуць...
Не кветкі. Малітвы хай людзі нясуць.
І зноў амаль на 30 год Бяроза засталася без каталіцкага касцёла. Але не згубілі людзі веру на прасторах гэтага цяжкага часу без Бога. Яна жыла глыбока ў сэрцах людзей, якія кожны дзень маліліся аб тым, каб мець сваю святыню.
***
Блукалі людзі праз гады,
Не маючы святыні.
Блукалі, веру бераглі,
Маліліся, прасілі.
Блукалі людзі праз гады,
У душы мелі надзею,
Не зараз, можа, хоць калі,
А здолеюць, паспеюць
Сваю парафію стварыць
І мець у ёй святыню.
Хацелі людзі так пражыць,
Каб добры след пакінуць.
Пераступіць у Божы дом
Парог хутчэй, хоць зараз.
Блукалі людзі шмат гадоў,
І Бог паслаў ім радасць.
Паўторнае аднаўленне парафіі ў Бярозе адбылося ў 1992 г., калі душпастырства было даручана ордэну палатынцаў і ў Бярозу прыехаў ксёндз. Гэта была доўгачаканая і намоленая шматлікімі католікамі падзея. Першым пробашчам парафіі быў ксёндз Уладзімір Мазалеўскі. Гэтыя абавязкі ён выконваў адзін год.
Жыў Ксёндз у доме пані Казі, як называлі яе тыя, хто яе ведаў. А ведаў яе кожны парафіянін. Яна стала ўвасабленнем непахіснай веры, вернасці і надзеі. Менавіта яна захавала самыя важныя рэліквіі з разбуранага касцёла, (адзенне і посуд), дапамагала збіраць парафію, прадаставіла свой дом для прыбыўшага з Польшчы Пробашча.
Дарэчы, не толькі пані Казя.
У той час многія адкчынялі дзверы свайго дома для ксяндза. Па дамах праводзіліся катэхэза і набажэнствы. Хочацца падзякаваць кожнаму, да каго прыходзілі людзі як у касцёл. Гэта Новік Казіміра, Галаўко Сабіна, Білібуха Марыя, Марчэня Хэлена, Ганна Чыж, Нэлла Драбік.
Выказваем шчырую падзяку вам за адкрытыя сэрцы і дзверы свайго дома для Бога.
1991 год
У 1993 годзе Пробашчам стаў ксёндз Анджэй Мажэц. Бяроза стала яго прешай парафіяй, пасля святарскага пасвячэння, а наш касцёл – першай будоўляй у жыцці польскага місіянера.
Не ведаючы ні мовы, ні людзей, ні краіны, ён здолеў сабраць парафію, атрымаць дазвол на правядзенне святой імшы, катэхэзы і распачаць доўгачаканую будоўлю. Тут пачалося яго святарскае служэнне без выхадных, без адпачынку і часта без абеду.
Людзі прынялі ксяндза як свайго. Кожны хацеў дапамагчы, чым мог. І кожны рабіў у той час усё, што мог.
Людзі будавалі касцёл, будавалі аддана і заўзята, будавалі яго для сваіх дзяцей і ўнукаў, для будучыні, якая станавілася святлейшай з кожнай цаглінай, пакладзенай у наш касцёл.
Працу не дзялілі на мужчынскую і жаночую, на цяжкую і лёгкую. Працавалі ўсе: і старыя і малыя, разам з усімі працаваў і ксёндз. Сёння з асаблівай падзякай хочацца ўзгадаць такія сем’і Пазняк, Мацееўскіх, Тоўпік, Нелюбовіч, Хвядчэня, Ваўчок, сем’і Раманчук, Паўховіч, Езерскіх, Цімошык, Кулініч, Барнюк, Яровіч
Няхай Пан Бог шчодра аддудзячыць і благаславіць вашыя сем’і…
Дазвольце выказаць вам нашу бясконцую падзяку за працу, за адданасць, за веру.
І мы гаворым вам сваё шчырае “Дзякуй!”
Адначасова з будовай распачалося актыўнае аднаўленне парафіяльнага жыцця. Рэгулярна для дзяцей і дарослых праводзіліся заняткі рэлігіі, дзеці пачалі рыхтавацца і прыступаць да Першай камуніі.
Усю працу выконваў адзіны на той час кс.Пробашч Анджэй Мажэц. Бяроза, Сялец, Сігневічы, Івацэвічы, Белаазёрск, Целяханы. Такой была геаграфія пастырскай паслугі. На заняткі прыходзілі ў актавую залу СПМК 22, а потым у чытальную залу дзіцячай бібліятэкі. У гэты час фінансавымі і арганізацыйнымі пытаннямі займаліся Ірына Паўлаўна Ляўковіч, Валерыя Сталярова.
А у 1993 годзе ў Бярозу прыехалі сёстры палатынкі. Свой дом для сясцёр адчыніла Ганна Пазняк. Для горада сёстры ў той час былі экзатычнымі істотамі.
Жыццё парафіі ўсё больш актывізуецца. На рэлігію з кожным заняткам прыходзіць усё больш дзяцей. Падрыхтоўка да першай камуніі адбываецца рэгулярна, кожнае лета дзеці едуць у лагер “Канікулы з Богам”. У парафіі па ініцыятыве пробашча намаганнямі молодзі і сясцёр пачала выходзіць газетка “Бог і я”, якой доўгі час кіравала Ірына Старас.
Разам з тым на на хвіліну не спыняецца будаўніцтва.
1991 – 1998
Справа гэта была вельмі цяжкая. Але намаганнямі вернікаў і дзякуючы шматлікім дабрадзеям касцёл быў ўзведзены.
Справа гэта была вельмі цяжкая. Але намаганнямі вернікаў і дзякуючы шматлікім дабрадзеям касцёл быў ўзведзены.
***
Калі будуецца святыня,
То гэта бласлаўлёны час
Для тых, хто Богу не чужыя,
У чыёй душы агонь не згас.
Калі будуецца святыня,
Чаканняў, спадзяванняў шмат.
Ці будуць сцены не пустыя?
А ці прыдзе сюды мой брат?
Калі будуецца святыня,
Палова справы - сцены, дах.
Без пасвячэння дзеі тыя -
Праблемы, мітусня і страх.
Калі будуюць людзі храмы,
То кульмінацыяй усяго
Ёсць кансэкрацыя святыні -
Падзяка Богу за любоў.
7 чэрвеня у 1998 годзе Яго Эмінэнцыя Кардынал Казімір Свёнтэк (адзіны на той час кардынал ва Усходняй Еўропе) кансэркраваў касцёл Найсвяцейшай Тройцы ў Бярозе. Для вернікаў нашай парафіі гэта не проста будынак, не проста месца сустрэчы. Святыня стала сімвалам адраджэння, пераадолення перашкодаў і захавання веры.
Сёння Касцёл у Бярозе жыве. Стройны, спакойны, сціплы і прыгожы. Гэта сэрца парафіі і адначасова аб’ект архітэктуры горада. Факт існавання гэтага будынка стаў магчымым дзякуючы людзям ахвярным, заўзятым, шчодрым, смелым і адданым сваёй веры і каталіцкай спадчыне.
Вы паказалі цудоўны прыклад таго, на што здольны чалавек у супрацоўніцтве з Панам Богам.
Юбілей кансэкрацыі нашай святыні гэта момант, калі траба задумацца над спадчынай веры, якую перадала нам старэйшае пакаленне, якое здолела захаваць яе, не гледзячы на шматлікія перашкоды і цяжкасці. Юбілей – гэта момант, калі мы павінны задаць сабе пытанне: “Што зрабіў я, каб гэты касцёл жыў і развіваўся?”. Юбілей – гэта імпульс да асабістага сведчання сваёй веры і хрысціянскай актыўнасці.